იცი რა ლიზი მე სხვანაირი მეგონე და თურმე შევცდი!!! მე შენ ყველაფერს მირჩევნოდი და შენ უბრდალოდ თამაშობ ჩემი გრძნობებით!!! -ჯასტინ გთხოვ და ჩახუტება გადავწყვიტე რომ მან გაიწია!! -ლიზი გთხოვ წადი !! ტაქსი გააჩერა და ჩამსვა!! -გთხოვ წადი!! და როცა შენს გრძნობებშუ გაერკვევი ... სიტყვა არ დაუსრულებია თქვა და წავიდა!! მეც ავტირდი!! ჯასტინ გთხოოოვ!!! მაგრამ ის წავიდა სამუდამოდ წავიდა!! ((((
ტაქსში დიდხანს არ ვმჯდარვარ, სწრაფად გადმოვხტი და ჯასტინს გავეკიდე... ჯასტინი ნელა მიდიოდა და იმის იმედი ქონდა რომ ტაქსი უკვე წავიდა მაგრამ შემოვაბრუნე და აცრემლიანებული თავალებით, გაწითლებული ვუყურებდი! ბოლოს მითხრა -რა! წადი ბრაიანთან იმასთან ყოფნა ნამდვილად უფრო გირჩევნია ვიდრე ჩემთან როგორც ჩანს! -არა ჯასტინ! ეს ასე არაა!! ბრაიანი ჩემი მეგობარია, მასთან მეგობრულად ვერთობი! -ხოდა წადი და გაერთე -არ წავალ! იმიტომრომ შენ მიყვარხარ! თუ გინდა ბრაიანს აღარ გავეკარები და შემირიგდი გთხოვ! ჯასტინ მართლა ძალიან მიყვარხარ! -ლიზი, შენ ვერ წარმოიდგენ რა ძნელია როდესაც გცვლიან ვინმეში! -წარმომიდგენია! შენ მე სელენაში გამცვალე, ჩემ წინაშე აკოცე და მე მოგეცი შანსი ეხლა შენ მომეცი, გთხოვ! -არა ლიზი! არ შემიძლია... გაბრუნდა და წავიდა! ახლა უკვე ნამდვილად სამუდამოდ! მეც გავბრუნდი, აღარ მქონდა იმის იმედები რომ საერთოდ ოდესმე მაინც ვნახავდი მაგრამ ვცდილობდი რომ ეს პატარა იმედებიც არ დამეკარგა! ეს იყო ჩემი ყველაზე საშინელი დაბადების დღე...! თავჩაღუნული მივდიოდი ესე და ბოლოს წვიმაც დაიწყო, იქვე მაღაზიაში შევედი მაგრამ მითხრეს დაკეტილიაო მაშინ გამოვედი და ტაქსში ჩავჯექი... ტაქსისტი:-გოგონა! რატომ ტირი? იქნებ დაგეხმარო! -არაფერი! -როგორ შეიძლება არაფრის გულისთვის ტიროდე? მომიყევი -შეყვარებულს გავშორდი! -ოო!! მეცნობა ეს გრძნობა! შენხელა რომ ვიყავი მეც გავშორდი შეყვარებულს და ეხლა აი! ტაქსისტად ვმუშაობ. -და ტაქსისტობა რა შუაშია შეყვარებულთან? -ეჰ.. გაიზრდები და მიხვდები! როცა წლები გემატება და მხოლოდ მასზე ფიქრობ ვინც ძალიან გიყვარს, სწავლაზე აღარ ფიქრობ და გამოდიხარ ის ვინც არ გინდა! -ხო მაგრამ მე სწავლაზე ვფიქრობ! კითხვაც ძალიან მიყვარს! -გააჩნია ვინ გიყვარს! სიყვარული ჭკუასაც ერევა! ამასობაში სასტუმრომდე მივედით, მე გადავედი და ჯიბეებში ქექიალი დავიწყე! ფული ვერ ვიპოვე -უკაცრავად! ფული ვერ ვიპოვე და დამელოდეთ, ეხლავე ჩამოგიტანთ! -არა არ მინდა! კარგი გოგო ჩანხარ და კეთილ ხალხს კეთილად ვემსახურები მანქანა დაქოქა, გამიღიმა და წავიდა. მე სასტუმროში ავედი, კიბეებზე ნელა მივაბიჯებდი და ვიხსენებდი იმ წუთებს როდასაც ჯასტინი გაბრუნდა და წავიდა. ბოლოს საშინელი ტირილი ამიტყდა და კიბეზე ჩამოვჯექი. ასე ვიჯექი და ვტიროდი როცა უკან ლიფტის კარი გაიღო და ვიღაც ნელი ნაბიჯებით მომიახლოვდა... მე არ გავხედე და თავჩაღუნული ვიჯექი. ის მომიჯდა და ხელი გადამხვია. მერე ავხედე და ბრაიანი იყო! უცებ წამოვხტი და ვუთხარი -მომშორდი! -ლიზი რა მოხდა? -არა! ვერ მოგეკარები გთხოვ წადი! და უფრო ავტირდი -ლიზი! რა გჭირს მითხარი, იქნებ დაგეხმარო! -არა! ვერ დამეხმარები. -ის მაინც მითხარი რა მოხდა? -რა და.. სიტყვა ვერ დავამთავრე რო უკნიდან ჯესიკამ დამინახა და დამიყვირა -ლიზი!!! მოვარდა და ბრაიანს დაუწყო ჩხუბი ჯესიკა:-რა უქენი? ჩემ ლიზის რა დაუშავე -მე არაფერი გამიკეთებია უბრალოდ ამოვედი და ნამტირალი დამხვდა მე:-არა! დამნაშავე სამივენი ვართ (მე, ჯასტინი და ბრაიანი ვიგულისხმე) ვერცერთი ვერ მიხვდა ვინ ვიგულისხმე ჩემგარდა და ისე შევედი ნომერში, უკან ჯესიკა გამომყვა! -ლიზ! რა გჭირს? რაც ჩამოხვედი შენს სახეზე ღიმილს იშვიათად ვხედავ! -ჯესიკა! ჯასტინმა მიმატოვა, მიმატოვა! სამუდამოდ და ისეთი ტირილი დავიწყე რომ აი ვერ ვწყნარდებოდი, მინდოდა მაგრამ არ გამომდიოდა. ჯესიკა ძალიან ანევიულებული იყო მაწყნარებდა, რას არ აკეთებდა და ბოლოს ამ ტირილით დავიღალე და დამეძინა. მეორე დღეს ვიღვიძებ, და ჯესიკა ბედნიერი დამტრიალებს -აბა როგორ გამოიძინე ჩემო პრინცესავ? -როგორ და, როგორ უნდა მეძინოს გუშინდელის მერე? მხოლოდ იმიტომ დამეძინა რომ დავიღალე თორე თვალს არ მოვხუჭავდი და შენ კიდე გიხარია? -არა საყვარელო უბრალოდ არ მინდოდა რომ გაგხსენებოდა! არ მიყვარს როცა არ იღიმები! მოდი ამომხედე და გამიღიმე მე ავხედე მაგრამ სულაც არ მეღიმებოდა, ეს იყო ხელოვნური ღიმილი... -ჯესიკა რატომ?? რატომ?!! მე ხომ მივეცი შანსი მაშინ სელენაში რომ გამცვალა! -მან ხომ გითხრა რომ არ გაუცვლიხარ. -მეც ვუთხარი მაგრამ გაბრუნდა და წავიდა! ჯესიკა სამუდამოდ წავიდა!! სამუდამოდ..!! და ისევ ტირილი დავიწყე -არა საყვარელო ნუ ტირი! წამოდი გავისეირნოთ, როგორ შეიძლება ამდენი ტირილი? მესმის მიგატოვა, მაგრამ ცოტახნით უნდა დაივიწყო, ასე ჯობია, დამიჯერე! -კაი, გავისეირნოთ. მაგრამ არამგონია რომ ჯასტინი დამავიწყდეს! ჯესიკამ ტანსაცმელი მომიტანა, ჩავიცვი და ასე გამოვიყურებოდი
წავედით და დავდიოდით ასე. მე თავჩაღუნული მივდიოდი და მაინც სულ ჯასტინზე ვფიქრობდი, ვუყურებდი წყვილებს, როგორ ეხუტებოდნენ როგორ იცინოდნენ ერთად, თითქოს და ყველაფერი ჩემ გასამწარებლად იყო ჩაწყობილი, მერე ისევ ცრემლი წამომივიდა მაგრამ თავი უკვე შევიკავე, ძნელი იყო მაგრამ... ჯესიკა- ლიზზი!! კარგი ეხლა, წამოდი ნაყინი ვიყიდოთ, მერე პლაჟზე დავჯდეთ და მომიყევი რა მოხდა, გულზე მოგეშვება ჩვენ ნაყინები ვიყიდეთ და პლაჯზე წავედით, დავჯექით და მე ტალღებს შევაშტერდი, გამახსენდა როგორ წავიქეცი და როგორ გადამარჩინა ჯასტინმა, გამახსენდა როგორ გადამიღო ის ფოტო და თაისი იფონი როგორ გაწირა ჩემი გულისთვის... ძალიან მიგედებული ვიყავი. და ბოლოს ჯესიკამ მკითხა -ლიზ, მაინც რა მოხდა ასეთი? -ჯესი, მიმატოვა, მიმატოვა და წავიდა, თითქოს ამ ტალღებში შევიდა და აღარ დაბრუნდება! -არა ლიზი, დაგიბრუნდება, აი გეუბნები უშენოდ, დღესაც ვე გაძლებს. ახლა დარწმუნებული ვარ ზის სახლში და შენზე ფიქრობს )) -მადლობა ჯეს ასე რომ მაწყნარებ მაგრამ არამგონია, ძალიან მეშინია -რისი? -რომ არ დამიბრუნდეს? მართლა რომ სამუდამოდ მიმატოვოს?... და ისევ ტირილი ამიტყდა. ჯესიკამ აღარ იცოდა რა მოეფიქრა და ღიტინი დამიწყო -ჯეს გაჩერდი! ჯეეს! საშინელი ხარხარი ამიტყდა -გაჩერდიიი!! გეყო! ჯესიკა:-ჰაა!! გამომხიარულდი! როგორც იქნა უკვე რაღაც ტირილიც არ მინდოდა, აი ადამიანი კარგ ხასიათეზე რომ დააყენო, ძალიათ რომ აცინო ნიჭი უნდა გქონდეს რა! :დ მოკლედ უკვე მეღიმებოდა კიდეც, მაგრამ ეს ჯასტინი თავიდან ვერ ამოვიგდე! ძალიან მიყვარს! -ჯესიკა, კი მაცინე და კარგ ხასიათზე დამაყენე მაგრამ ჯასტინს მაინც ვერ ვივიწყებ ვერააააა!!! -ეხლა იცი რას გიზავ? დაივიწყე ეს ტირილები და ის მომენტი! სწრაფად ეხლა ადექი და წამო გავისეირნოთ -აუ მეზარება ადგომააა... -კაი მაშინ ვიჯდეთ კიდე ცოტახანი და წავიდეთ მერე! -ჯეს! გესმის? -რა? -რაღაც მუსიკა მე უცებ წამოვხტი და ამ მუსიკის ხმაზე დავიწყე ბოდიალი ჯესიკაც წამოხტა და გამომყვა -ლიზ, ამიხსენი რა მუსიკაა ასეთი ასე რომ ეძებ? -დაინახავ! პლაჟზე ასევიარეთ და ბოლოს მივაღწიეთ, შორს იყო მაგრამ ისე ისმოდა რომ აი არ ვიცი... -წამო, წამო! ჯეს ნუ დამოდიალობ სწრაფად! -ლიზ, დამელოდე!! მე გავიქეცი და ეს იყოსელენა! კონცერტი ქონდა. დაცვა პლაჟზე იდგა, ძალიან დიდი კონცერტი პლაჟზე! მე არ ვიცოდი რა მექნა, მივსულვიყავი სელენასთან და მეთქვა ყველაფერი ჯასტინზე რაც მოხდა თუ გამწარებული გავბრუნებულ ვიყავი და ჯასტინი აღარ გამხსენებოდა. და ავირჩიე ის გზა რომელიც სელენასთან მიმიყვანდა. შემეძლო არ ამერჩია მაგრამ ჯასტინი მანც ძალიან მიყავრს მიუხედავად იმისა რაზეც ვაწყინე, ვაწყინე რა, ეწყინა. -ჯეს, სელენასთან ავალ და ვეტყვი, იქნებ რჩევა მომცეს რამე. -ლიზი, არ გირჩევ! რა იცი რა ხდება, იქნებ ჯასტინი იქაა. -მკიდია! მე მინდა რომ ჯასტინი დავიბრუნო და სულ ერთია ვინ იქნება იქ! ჯესიკამ არაფერი მიპასუხა, მე შევბრუნდი, დაცვას გავხედე და დიდი ხნის დგომის მერე მივედი. მე:-ძალიან გთხოვთ! შემიშვით, გეცნობით? ლიზი!! ლიზი ვარ ჯასტინის ყოფილი -ვინც არ უნდა იყოთ, მე ვმუშაობ და ჩემი სამუშაოს დაკარგვა არ მინდა ამიტომ გაიწიეთ, ვერ შეგიშვებთ! -ძალიან გთხოვთ! აი სელენა მოიყვანეთ, მე მას ვიცნობ! -თუ ჯასტინის ყოფილი ხარ, მაშინ ჯასტინს მოვიყვან და მან თქვას! -არა! ჯასტინი არა! სელენა მომიყვანეთ ან მე მიმიშვით -არა! გაიწიეთ სანამ მე თვითონ არ გაგწიეთ. მე გავბრუნდი და ჯესიკას შევხედე და ეგრევე მივხვდი რომ რაღაც მოიფიქრა, ეტყობოდა რომ იცოდა რომ არ იყო კარგი აზრი რომ მე სელენასთან მივდიოდი მაგრამ როგორც მეგობარი მეხმარებოდა. მე მივირბინე და ვკითხე -რა! რა მოიფიქრე ამოღერღე!!! -რა და მე დაცვას გავართობ, ყველა დაცვას აფსოლუტურად და შენ შეხვალ! -და როგორ გაართობ? -მაგას მე მივხედავ და შენ აი იმ გასასვლელიდან უნდა შეხვიდე, სხვა არა! ისე ვერ გახვალ. -და რა იცი რომ იქედან? -იმიტომრომ იქ არავინ არ დგას, მემგონი! ჩემ ინტუიციას თუ ვენდობით. -კარგი, მე ვენდობი :) -კაი მიდი ეხლა სანამ დროა. მე ნელნელა გასასვლელთან მივედი, ვითომ უბრალოდ დავდიოდი და ჯესიკას ვანიშნე რომ დაეწყო მსახიობობა. ვერც კი წარმომედგინა ამას თუ იზავდა და დაიწყო ყვირილი. ისეთი ყვირილი რომ ხალხი დაესია, ამ ხალხში დაცვაც გაერია, რატომ არ ვიცი მაგრამ წავიდნენ. ამ დროს მე შევედი იმ გასასვლელში და ვიღაცას შევეჯახე. სიბნელე იყო და არ ჩანდა, გარეთ გამოვედით და ჯასტინი იყო! რომ ავხედე თავიდან გამეღიმა იმიტომრომ ვერ ვიცანი და ვიღაც მეგონა მაგრამ ეს ღიმილი ეგრევე მომენტალურად გაოცებულ და აცრემლიანებულს სმაილად იქცა. თვალებიდან ცრემლი წამსკდა და თავი ჩავღუნე, გავბრუნდი, ხალხში გავერიე და ჯესიკა გამოვიყვანე, ჯასტინი მიყურებდა, მე თავი ჩავღუნე ტირილი დავიწყე და ჯესიკა წავიყვანე. ჯესიკამ დაინახა ჯასტინი, ხელი გამაშვებინა და იმასთან გაიქცა. მე არ მივაქციე ყურადღეა, ცამოვჯექი და ტირილი დავიწყე. მე ჯასტინის და ჯესიკას ყვირილი მესმოდა! ჯესიკა:-როგორ გაბედე? როგორ და ლიზის ასე ატკინე გული? -შენ რაღა შუაში ხარ? -თავშიც ვარ და ბოლოშიც, შუაშიც და თავსა და შუას შორის. მე მისი მეგობარი ვარ და მაინტერესებს რატომ! -იმიტომრომ მან მე გამცვალა, და გული მატკინა -არა, გული მან კი არა შენ ატკინე მას! მერე ჩემთან მოვიდა და გადამეხვია ჯესიკა:-არა არ იტირო! -ჯეს, რატომ მიხვედი? -იმიტომრომ მიხვდეს რომ შენი არანაირი ბრალი არაა, უნდა მიხვდეს ამას! და იქნებ მოტვინოს -ჯეს, მემგონი ისედაც ტვინავდა, მემგონი მას მართლა ვუყვარვარ და ის სამუდამოდ არ წასულა. -ვიცი ლიზ. ვიცი რომ არ წასულა ჯესიკამ ამაყენა, მე ერთხელ გავხედე ჯასტინს და წავედით. სასტუმროში რომ მივედით არანაირი განსხვავება არ იყო იქნედან წასვლამდე რაც იყო. მაინც ესე დავბრუნდი, აცრემლიანებული და საშინლად მიტოვებული. -ჯეს! რატომ მიხვედი რატომ? იქნებადა გაართულე სიტვაცია! -არა ლიზ არ გამირთულებია. მაგრამ სიმართლე გითხრა როცა ვუთხარი რომ მან გატკინა გული ისეთი თვალები ქონდა რომ ეტყობოდა რო მიხვდა. -ჯეს, იცოდა მაგრამ მიზეზი მაინც რაღაც სხვა არის. ვიცი, ჯასტინი ეგრე არ მომექცეოდა რომ მეთხოვა შანსი. მომცემდა, ვიცი რომ მომცემდა, იმიტომრომ მე მივეცი და იმიტომრომ ვუყვარვარ და მიყვარს, მიზეზი სხვაა! ვიცი რომ სხვაა! ჯესიკა ოთახიდან გავიდა. მე ვტიროდი და ბოლოს ძვლეობით დავწყნარდი. და მერე აიფონში შევძვერი რაღაცეებს ვაჭერდი ტყუილად. ვითომ ახალი ნაყიდი იყო და უნდა გავუგო ტელეფონს. მერე შევედი სურათებში, დავათვალიერე, მერე მუსიკებში და მაინც და მაინც, ჯასტინ ბიბერის Mistletoe-ს დავადექი. თავიდან არ მინდოდა ჩართვა მარა მის ხმასთან იმდენად მიმიწევდა გული რომ დავაჭირე და ჩვართე, ხო ჩავრთე! არ მინდოდა მაგრამ გულმა მიმიწია. ჩავრთე და ვუსმენდი. ვუსმენდი და იმ ბედნიერ წუთებს ვიხსენებდი, ზღვის ნაპირთან, ის წუთი როდესაც პირველად შევეჯახე, როცა სიყვარული ამიხსნა, როცა დაბადების დღე მომილოცა და როცა მიმატოვა. და ისევ თავიდან დაიწყო ყველაფერი. დავიწყე ტირილი. ამ დროს ჯესიკა შემოვიდა ხელში რაღაც ფურცლებით მე ცრემლი მოვიწმინდე -მე:-ეგ რა ფურცლებია? -გამოიცანი! -აუ რაარის? -არა ჯერ გამოიცანი ვისგანაა ეს წერილი!! -ჯასტინისგან? და წამოვხტი -არა! ჯასტინისგან არაა სამწუხაროდ მაგრამ იმისგანაა ვისგანაც გაგიხარდება -აუ ვისგან??!!!!!! -აუ არ გაწვალებ მეზარება და თან ანერვიულებული ხარ. მოდი მოგცემ! -კაი მომე ჯესიკამ ფურცლები მომცა. ორი კონვერტი იყო. ერთი მამასგან ერთი ძმისგან. მე:-ცალცალკე რატოა?? -არ ვიცი გახსენი და იქნებ იქ ეწეროს. მე გავხსენი მამას კონვერტიჩამეღიმა, და კონვერტიდან საჩუქარი ამოვიღე დედაჩემის კულონი, მე:-ეს კულონი თავიდან ბებიაჩემის იყო, ეხლა დედამ მე გამომიგზავნა, მაგრამ დედას წერილი რატომ არ არის?? -არ ვიცი ლიზ, ალბად არ მოსულა ან ვერ მოგწერა. -არაუშავს, მაინც ბედნიერი ვარ, ეს არის ჩემტვის ყველაზე ძვირფასი საჩუქარი. )) მერე ავიღე მეორე წერილი და აღმოჩნდა რომ ჩემი ძმისგან არ ყოფილა, ეს იყო წერილი მისგან, ვისგანაც ნამდვილად არ მოველოდი და გავხსენი. ეს იყო წერილი...გაგარძელება შემდეგ თავში... 10 კომენტარის შემდეგ და რაც შეიძლება ბევრი ვარსკვლავის შემდეგ :))
სიახლეები: 488
კომენტარები: 316
რეპუტაცია: 1
