ჟურნალი ZEIT: მისტერ ბიბერ, შენ ერთხელ თქვი რომ ბევრ ადამიანს სძულს ჯასტინ ბიბერი, იქამდე სანამ მოუსმენენ მას. რას გულისხმობდი ამაში? ჯასტინი: ბევრი ადამიანი ეჭვობს რომ მე მხოლოდ ძლიერი ჩამწერი სტუდიის ხალხის, მარიონეტი ვარ. ლამაზად აწყობილი მარიონეტი, ყალბი ვინაობით. თურმე მე ერთი უბრალო ზემოქმედების ქვეშ მყოფი ‘პროდუქტი’ ვარ, რისი მეშვეობითაც პატარა გოგონები ფულს გადაიხდიან ჩემს ჰიტებში და ჩამწერ სტუდიას გაამდიდრებენ. ჟურნალი ZEIT: და საიდან იცი შენ რომ მართლა ასეთი მარიონეტი არ ხარ? ბიბერი: იმიტომ რომ მე ვიცი, რისი გაკეთება შემიძლია. ბევრი ადამიანი ფიქრობს რომ ეს ყველაფერი უბრალოდ ‘ციდან ცვივა’ ჩემთვის. არმინდა ახლა ზედმეტად თავმომწონე ადამიანის განცხადება გამომივიდეს მაგრამ მე ვიცი რომ კარგად გამოვიყურები და ბევრ ადამიანსაც სწორედ ამიტომ მოვწონვარ. მაგრამ რათქმაუნდა სიმართლეა ის რომ მე რაც თავი მახსოვს ვმღერი, ბავშვობაში დავიწყე. არ მინდა ვგავდე პათოლოგიურ ეგოისტს როცა ამას ვიტყვი მაგრამ მე უბრალოდ მინდა ხალხი კარგად მომექცეს. ჟურნალი ZEIT: პირველ მარტს შენ 18 წლის გახდი. იყო ეს შენთვის რამით განსაკუთრებული დაბადების დღე? ბიბერი: ეს ჩემთვის ძალიან განსაკუთრებული დღე იყო – ისევე როგორც ყველა თინეიჯერისთვის არის 18 წლის შესრულების დღე. რომ იყო სრულწლოვანი ეს მხოლოდ იმას არ ნიშნავს რომ მხოლოდ ახალი პრივილეგიებით უნდა ისარგებლო – არა, შენ გეკისრება კიდევ უფრო მეტი მოვალეობა როგორც ‘ზრდასრულს’. ჩინებულია 18 წლის რომ ვარ! მე მომწონს! ჟურნალი ZEIT: როგორია ის ფაქტი რომ შენ უნდა დაეუფლო ზრდასრულის ასაკს მაშინ როცა მილიონობით ადამიანი გიყურებს? ბიბერი: ეს არანაირად არარის ადვილი. საზოგადოება ფიქრობს რომ ყველაფერი ჩემს ცხოვრებაში უნდა იყოს უნაკლო. რაც რათქმაუნდა ილუზიაა. მაგრამ ეს ილუზია ჩემი სამუშაოს ნაწილია. ჟურნალი ZEIT: შენ მოგიწია სკოლა დაგეტოვებინა ხომ? ბიბერი: კი, და ეს ძნელი გადაწყვეტილება იყო. მაგრამ ასე რომ არ მექნა მე ამ ყველაფერს, რაც ამ ბოლო 2 წლის განმავლობაში ჩემს ცხოვრებაში ხდება, ერთმანეთს ვერანაირად ვერ შევუთავსებდი. თუმცა, მე ახლახანს დავამთავრე, გამოცდები 2 კვირის წინ მქონდა. ეს წინა თვეა ჩემი პირადი მასწავლებელი სამყაროს გარშემო დამყვებოდა რომ ესწავლებინა ჩემთვის. მაგრამ რაც მთავარია მე სკოლა დავამთავრე. თქვენ ვერც კი წარნოიდგენთ როგორ ამაყობდა დედაჩემი. ჟურნალი ZEIT: შენ ბოქსის თაყვანისმცემელი ხარ ხომ? ბიბერი: დიახ, მე ძალიან მიყვარს ბოქსი! ჟურნალი ZEIT: როგორ მნიშვნელობას იძენს ბოქსი შენს კარიერაში? ბიბერი: დიახ, თქვენ შეგიძლიათ ბოქსი ჩემს კარიერას შეადაროთ. ჩემს კარიერაში მე უნდა მივიღო გადაწყვეტილებები ინტუიციის მეშვეობით და სწრაფად! მე უნდა მივიღო გადაწყვეტილება რაზეც ზოგის გამარჯვება ან ზოგის წაგებაა დამოკიდებული. მე უნდა ვიცოდე როდის უნდა შევიკავო თავი და როდის არ უნდა შევჩერდე. როგორც ბოქსიორმა, მეც უნდა ვიყო ყურადღებით და ყველა სიტუაციის საპირისპიროც უნდა მქონდეს გაანალიზებული. მე ვერ გამოვიჩენ სისუსტეს, იმიტომ რომ სხვა გამთიშავს. ჟურნალი ZEIT: ბოქსი ყველაზე მეტად რა მოგწონს? ბიბერი: აგრესია. ის რომ უნდა იბრძოლო გამარჯვებისთვის. გრძნობა, და მისი ბუნებრივობა. პოპულარული ბოქსიორები სახელს იმით იხვეჭენ რომ ისინი სხვა ყველაზე მეტს მუშაობენ. ისინი უფრო მეტ მსხვერპლს წირავენ ბოქსს. ჟურნალი ZEIT: შენ და სპორტი... მოგვიყევი. ბიბერი: მე მძულს როცა ვინმესთან ვაგებ. მე ხშირად ვთამაშბდი ფეხბურთს ბავშვობაში და რამდენჯერაც ვაგებდი ვტიროდი. ამით მე არანაირად არ ვვამაყობ. მაგრამ მე უბრალოდ იმ ფაქტის გაფიქრებაც კი რომ სხვა უკეთესია – მეზიზღება! მაგრამ რაც დრო გავიდა მე ვცდილობ ჩემი ნერვები მოვთოკო და რათქმაუნდა აღარ ვტირი (იცინის). ალბათ ეს ზრდის პროცესის ნაწილია. ჟურნალი ZEIT: შენ გაგიცნეს იმის მეშვეობით როდესაც დედაშენმა ატვირთა ვიდეოები youtube–ზე. ასე რომ, შენ ვალში ხარ ინტერნეტის რომ პოპულარული გაგხადა ხომ? ბიბერი: კი, ალბათ. Youtube რომ არა ჩვენ ეს საუბარი არ გვექნებოდა ახლა. ცოტა უცნაურია წარმოსადგენად მაგრამ აბოსლუტურად მართალი. ჟურნალი ZEIT: შენ შენით თვითავ ხომ სწორი ვარ? ბიბერი: მე ჩემით ვთვითავ ეს მართალია. ჟურნალი ZEIT: ყველაზე დიდი რამდენი ხანი შეგიძლია იცხოვრო ინტერნეტის გარეშე? ბიბერი: ალბათ რამოდენიმე წუთი. (იცინის) არა ამაზე მეტი! ჟურნალი ZEIT: შენ შენთავს ‘გუგლავ’ ხოლმე? ბიბერი: არა, არ არის საჭირო. მე google-alert მაქვს ჩემს ტელეფონში და ყველა სიახლეს ჩემს თავზე ავტომატურად ვიღებ. ჟურნალი ZEIT: თუ გახსოვს როდის გაეცი შენი პირველი ავტოგრაფი? ბიბერი: კი მახსოვს. ეს იყო სტრატფორდში, როდესაც პატარა ვიყავი. 8 წლის, და ქუჩაში გიტარაზე ვუკრავდი. მე ვუკრავდი რომ ფული შემეგროვებინა. დედაჩემს არ ჰქონდა ბევრი ფული, და ერთ დღეს ვიღაც გოგონამ მითხრა: "შენ ცნობილი გახდები ერთ დღეს. შეიძლება ავტოგრაფი?" ჟურნალი ZEIT: როგორ სიმღერებს მღეროდი? ბიბერი: ყველაფერს რაც მომწონდა. მაგალითად ჯასტინ ტიმბერლეიკის ან აშერის სიმღერებს. როდესაც ქუჩაში სამღერად მივდიოდი დედაჩემი ან ბებია/ბაბუა მომყვებოდნენ, მაგრამ უმეტესად მარტო მივდიოდი. ერთ დღეს მე დაახლოებით 3000 დოლარი შევაგროვე მხოლოდ რამოდენიმე კვირაში. ეს ჩემი ოჯახისთვის დიდი ბედნიერება იყო! და ამ ფულით მე ჩემი ოჯახი დისნეილენდში წავიყვანე. ეს ჩვენი პირველი მოგზაურობა იყო სტრატფორდის გარეთ. ჟურნალი ZEIT: ეს რთულია... ალბათ დღემდე ვერ ეჩვევი იმას რომ ახლა ასეთი წარმატებული და პოპულარული ხარ? ბიბერი: ადამიანის ჰაბიტუსი ეჩვევა ეკონომიურ სტატუსს, რაც თითქმის იგივეა. მაგრამ ის ფაქტი, რომ მე ქუჩის კუთხეში ვმღეროდი ხოლმე ცოტა ფულისთვის და ახლა მიწევს ინტერვიუ მივცე ასეთ ცნობილ და ძვირიან ჟურნალებს, ჯერ კიდევ უცნაური და დაუჯერებელია ჩემთვის. ჟურნალი ZEIT: ზოგჯერ თავს გრძნობ ისე თითქოს შენი არ ესმით? ბიბერი: ერთადერთი რაც არ ესმით ის არის რომ მე არ ვარ ‘ადვილად შეცლადი პროდუქტი’! ხალხი წინააღმდეგობას მიწევს და ჩემი მიღება რატომღაც არ უნდათ...
სიახლეები: 488
კომენტარები: 316
რეპუტაცია: 1
